وانا ف حض .ن جوزى
عبير: هقولك انا ماما بتشتغل هنا من زمان وانا كنت صغيره كنت ع طول معاها ولما كبرت شويه وشديت حيلى بقيت اساعدها فى شغل الڤيلا لحد ما جه اليوم إللى كنت بروق اوضه عونى بيه
وكنت فرحانه اوى مش عارفه ليه فتحت الدرج لقيت برفان روحت رشيت منه على هدومى والبرفان ده كان حريمى وفضلت اروق ومبسوطه
واليوم ده مكنش حد موجود فالڤيلا خالص حتى ماما كانت نايمه فى اوضتها وهى نومها تقيل واليوم ده كنت قاعده ع راحتى خالص ولابسه ملابس داخليه
اميره: داخليه ازاى يعنى
عبير: زى الناس ما هو مكنش حد هنا
وفضلت اروق وفجأه لاقيت عونى بيه بيحضنى وفضلت اتوسل اليه وحلفته بالغالين بس مكانش فى قلبه رحمه وفقد عذريتى وتعبت نفسيا بعدها وبعدين اتعودت ولا اققولك خوفت منه
اميره: مع انك كنتى بتقولى ارحمنى ازاى وانتى متعوده يعنى مش اول علاقه انتى كلامك مش منطقى
عبير: صدقينى كل مره بفتكر انها اول مره انا ساعات بحس انى بحلم انا تعبانه
اميره: بلاش دموع عموما أمشى من هنا وريحى نفسك
عبير: ماما مش بترضى
وتليفون عبير رن بس عبير ارتبكت وبعدت وراحت ترد على التليفون بعيد عن اميره بس اميره مش بالها اللى يهمها ازاى تظبط حياتها ولا تمشى من البيت ده وتخلص المهم ان بيتها ميتخربش
اميره دخلت اوضه حبيبه وفضلت تفكر تعمل ايه مع حماها وقالت لازم اكلم اشرف فالمصيبه دى بس لما يرجع لازم اعرف حمايا الأدب
وبعد ما فطرت خدت الصينيه ونزلت ولقيت حماها قاعد بيشرب قهوه ودخلت المطبخ وحماها دخل وراها ولمس جسمها بس اميره قالت بقولك ايه يا عمى انا مش بتاعه الكلام ده انا مرات ابنك وبنت ناس ياريت تحترم نفسك معايا انت فاهم مش كفايه البنت الغلبانه دى اتجوزها
